Sinds het begin van mijn nog prille handbikecarrière heb ik altijd als doel gehad om deel te nemen aan de Paralympische Spelen. Zo ambitieus als ik ben, wilde ik Tokio niet aan me voorbij laten gaan, ook al was ik pas net begonnen met handbiken en was 'Tokio' al over twee jaar. Ik zag er wel een mooie uitdaging in en mensen die mij een beetje kennen weten dat ik geen uitdaging uit de weg ga.

In 2018 zag het er ook allemaal rooskleurig uit met een bronzen medaille op mijn eerste WK, maar in 2019 had ik moeite om de topvorm van een jaar eerder weer te hervinden. Achteraf gezien is het allemaal best logisch te verklaren. Jonge talentvolle sporters presteren zelden constant. Met ups en downs worden we steeds sterker, fitter en sneller. Op dat moment was dit voor mij moeilijk te accepteren. Ook omdat ik wist dat 2019 een heel belangrijk kwalificatiejaar zou zijn voor Tokio. Met deze vorm zou ik het never nooit tot de definitieve selectie schoppen.

Een extra jaar om beter te worden

Maar toen kwam daar het monster dat corona heette. Onze hele wedstrijdkalender werd leeggehaald. Wereldbekers en het WK werden afgelast en de Spelen met een jaar uitgesteld. In eerste instantie was ook ik teleurgesteld. Al je doelen waar je zo hard voor aan het werken was verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar het duurde niet heel lang voor ik hier weer de voordelen in zag. Ik had nu een jaar extra de tijd om beter te worden. Een jaar extra trainen om het alsnog tot die selectie voor Tokio te schoppen. And I did it!

Al het harde werk van het afgelopen jaar werd begin juni beloond op het WK para-cycling. Geheel onverwachts werd ik wereldkampioen. Niet één keer, maar twee keer! Zowel op de tijdrit als op de weg mag ik het komende jaar in die felbegeerde regenboogtrui rijden. Ook niet heel onbelangrijk: ik heb me nu definitief geplaatst voor de Paralympische Spelen. Dit had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet voor mogelijk geacht.

Korte maar krachtige voorbereiding

Dat ik me nu op het laatste moment alsnog weet te plaatsen voor Tokio, betekent wel dat ik maar een zeer korte voorbereiding heb. Gelukkig zit het met de vorm wel goed. Het is nu alleen zaak die vorm vast te houden en misschien nog wel iets beter aan de start te staan in Tokio. Om dat te bereiken, doe ik het de komende weken relatief gezien rustig aan. De focus ligt nu op uren maken en vooral ook plezier. Lekkere trainingsritjes in het Zuid-Limburgse Heuvelland, de Ardennen en de Eifel. Hiervan kan ik echt van genieten. Echter, in augustus gaat het serieuze werk beginnen. Dan gaan we met de selectie op hoogtestage in de Sierra Nevada en gaan we toewerken naar die absolute topvorm door weer meer op interval te trainen.

"Knallen op het allerhoogste niveau"

Vanuit Spanje vliegen we eind augustus naar Tokio. Een week voor de wedstrijden mogen we pas Japan in, om aan het klimaat te wennen en om de parcoursen te verkennen. De Paralympische Spelen beginnen op 24 augustus. Zelf kom ik in actie op 31 augustus (tijdrit) en 1 september (wegwedstrijd). Laten we hopen dat ik dit jaar met een high kan afsluiten. Ik heb er in ieder geval ontzettend veel zin in en kijk er naar uit om op het allerhoogste niveau te knallen.