Toerskiën (skiën zonder liften) is behalve spectaculair, ook een echte duursport met lange dagen en veel hoogtemeters, vaak in risicovol alpien terrein waar je de scherpte niet mag verliezen. Ik had hard getraind voor de reis en er nog harder naar uitgezien. Voor mij is avontuur iets essentieels. Ik kom als herboren van avonturen terug, weer opgeladen, als de beste versie van mezelf. Toen de pandemie uitbrak werd al gauw duidelijk dat het avontuur in Georgië niet zou doorgaan.

Er zijn ergere dingen (zeggen mensen in mijn omgeving dan). En natuurlijk, iedereen heeft reizen die niet doorgaan en er komen wel weer andere avonturen. Waar ik van de pandemie alleen maar ongemak ervaar, zijn andere mensen er doodziek van, of staat hun leven echt serieus op de kop. En toch. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind het een verdomd moeilijke tijd. Vrijheidsbeperking tast me in mijn diepste wezen aan. Soms zak ik weg in zelfmedelijden. Dan heb ik zo’n verhaal nodig waardoor ik weer met beide benen terug op de grond kom. Zo’n verhaal in de categorie ‘het kan altijd erger'.

Een paar weken geleden zond de VRT de film ‘De Stig’ uit. In deze documentaire volgt filmmaker Eric Goens de wielrenner Stig Broeckx, die ongenadig hard ten val kwam in de Baloise Belgium Tour van 2016. ‘De Stig’ werd een case voor de medische wereld. Broeckx was hersendood. Hij zou als een kasplantje door het leven moeten. Maar in de film zien we geen kasplantje, integendeel. Zeg tegen de Stig dat hij nooit meer zal opstaan en hij strijdt net zolang door tot hij weer rechtop staat. Zeg hem dat hij nooit meer kan praten,… hij praat. Zeg hem dat hij nooit meer zal lopen,… hij loopt. Telkens wanneer het plafond nu echt bereikt lijkt, beukt hij er koppig doorheen. Hij beschikt over een onuitputtelijke bron aan relativeringsvermogen, zelfspot en de mindset dat niets, maar dan ook niets, onmogelijk is. De Stig is opgestaan uit de dood en gaat zijn revalidatie aan met de drive van de talentvolle profwielrenner die hij was.

Nog maar net uit zijn coma ontwaakt, wist Broeckx niet wat hem overkwam: waarom kwamen al die profwielrenners bij hem op bezoek? Met de klap op het asfalt was zijn profcarrière uit zijn geheugen gevaagd. Hij kon zijn ogen nauwelijks geloven als hij foto’s van zichzelf in Lotto Soudal-tenue zag. Dag in dag uit traint de Stig uren aan één stuk door, alsof hij binnenkort weer als topfavoriet aan de start van de World Tour zal verschijnen. Hij moet er onwaarschijnlijk hard voor werken, maar met de woorden ‘als het pijn doet, moet je demarreren’, neemt hij het allemaal voor zoete koek.

Broeckx droomt ervan om terug te keren naar de koers. Maar niet meteen. Eerst moet hij goed genoeg lopen en praten om al die oude kameraden op te zoeken in het wielerdorp. Tijdens de Tour van 2019 wordt zijn droom werkelijkheid. Voor even maakt hij weer deel uit van zijn Lotto Soudal. Hij laaft zich aan gesprekken met renners, mecaniciens en ploegleiders, verwondert zich over het materiaal en straalt wanneer Wout van Aert vanuit het peloton naar hem zwaait. ‘Denk je niet, ik hoorde daar te rijden?’, vraagt Goens. De Stig, zonder aarzelen: ‘Nee, want dat is verloren energie.’

‘Als het pijn doet, moet je demarreren.’ Voor mij is het een soort mantra geworden. Het helpt me in letterlijke zin om effectiever te trainen: gaat sporten moeizaam, dan doe ik er een schepje bovenop. Maar het helpt me vooral om de dalen van de pandemie wat minder diep te laten zijn.

Je kunt de documentaire ‘De Stig’ onder andere terugkijken op vrt.be.

Bart is deze maand gastschrijver voor Born en in het dagelijks leven copywriter en buitensportfanaat. Hij houdt van allerlei vormen van duursport, zolang het maar buiten is. Een dagje sporten is voor hem geslaagd als hij er herboren van terugkeert. Born Again.