What happens im Teutoburgerwald, stays im Teutoburgerwald. Nou in dit geval niet, want ik ga er jullie gewoon over vertellen. Het klinkt alleen spannender dan het daadwerkelijk was. Ik ben namelijk alleen maar een klein beetje, een heel klein beetje gestorven. Vandaar die Tote. Een Tote im Teutoburgerwald. Die Tote? Dat was ik.
Hoe kwam ik überhaupt in het Teutoburgerwald terecht? Nu was het geval dat ik enkele weken geleden een super gave cycle ervaring in Hamburg samen met enkele Duitse fietsfanaten beleefde. Terwijl ik daar genoot, was het enige waar zij over spraken de Ötztaler Radmarathon. Tot dan toe kende ik alleen Ötzi, die andere dode. Maar het was mij al snel duidelijk dat tijdens deze tocht ook regelmatig iemand ter ziele ging (in de figuurlijke zin van het woord dan). Het leek mij wel wat en ik ging dan ook gretig in op de uitnodiging van één van de deelnemers om het weekend na deze Radmarathon met hem samen in het Teutoburgerwald te gaan fietsen. Om de ervaring door te spreken en alvast heel heel erg op tijd en heel erg optimistisch wat heuveltraining te gaan doen. Dit eerste voor het geval ik ervoor zou kiezen ook aan deze exercitie deel te nemen in 2019 en dat laatste voor het geval ik dan ook daadwerkelijk ingeloot zou worden!
Hoe kan het dan, zul je denken, dat ik al im Teutoburgerwald stierf? Ik ben toch goed getraind en zit meerdere keren per week op de fiets. Ok, Breda is zo plat als een pannenkoek en het Teutoburgerwald heeft wat heuvels, maar het is nu niet dat we het hier over Mont Ventoux of La Redoute hebben. Nou, dat dacht ik dus ook. Ik kan het wel hebben. Niet dus.
Niet als je het nét iets te laat maakt de avond ervoor (3.00 je bed in rolt) en nét iets te veel biertjes op die avond drinkt (tja, het was nu eenmaal een bierbeurs en de prijzen daalden nog meer dan op een woelige dag van de AEX). Met andere woorden, het bleef nog lang onrustig in Bielefeld. Geen optimale voorbereiding dus voor een prachtige, zware hügelige (zoals de Duitsers het zo mooi zeggen) tour van +100km. Prachtig was het, al heb ik voornamelijk mooi asfalt gezien. En zwaar was het zeker. Optimale fysieke training voor Ötzi? Nee, zeker niet. Mentaal echter wel. En dat telt ook zeker mee. Want sterven zal ik. Gelukkig heb ik meerdere (ontzettend mooie) fietslevens.
De coronacrisis houdt ons in zijn greep. De gevolgen zijn dagelijks voelbaar. We zitten veelal aan huis gekluisterd. Onze sportieve doelen voor dit jaar verdwijnen naar de achtergrond.
En dat is maar goed ook.
We hebben allemaal wel belangrijkere dingen aan ons hoofd. Toch roepen we je op om door te gaan met trainen.
Nu eens niet voor je eigen sportdoel, maar voor elkaar. Regelmatig bewegen, al is het binnen, al is het alleen, is goed voor je weerstand.
Het houdt je fysiek en mentaal gezond. Zo help jij mee aan het afremmen van het virus.
Sporten is dus misschien wel het meest sociale dat je nu kunt doen.
Samen komen we sterker uit deze crisis. BORN AGAIN.
